De wip van Mart Smeets en Ria Visser heeft een negatieve invloed gehad op de sportieve prestaties van Visser op de Winterspelen van 1980. Dat schrijft Erik Brouwer in het boek Olympische Schaatshelden, waarin hij spreekt met Annie Borckink. Zij zat toen samen met Visser in het schaatsteam, waarbinnen de onderlinge verhoudingen bijzonder slecht waren. Het eerste nummer van sporttijdschrift Achilles dat geen Achilles meer heet, gaat over olympische schaatshelden. Erik Brouwer kijkt hierin met Annie Borckink terug op haar gouden medaille van 1980 in Lake Placid. Het geeft geen vrolijk beeld van de sfeer, die dertig jaar geleden heerste bij de Nederlandse schaatsdames.
Werkelijk niets ging goed in de aanloop naar die Winterspelen van 1980 in Lake Placid. Slechte prestaties, interne ruzies, smerige roddels en beschuldigingen van dopinggebruik zorgden voor een beroerde sfeer. Niemand geloofde daarom in een goed resultaat. Kees Verkerk zei desgevraagd: “De huidige generatie is niet hard genoeg. Wij waren doelbewuster en in zekere zin ook regelmatiger.” En toch schreven de Nederlandse vrouwen olympische geschiedenis in 1980 door zowel goud als zilver te winnen op de 1.500 meter. Annie Borckink eindigde sensationeel als eerste, Ria Visser als tweede. Het was een tweeklapper zonder weerga. Bijna geen sportjournalist wist eigenlijk wie Borckink was, de nieuwe kampioene. “Hoe vaak ben je al Nederlands kampioen geweest?’ vroeg een Amerikaanse verslaggever daarom beduusd na haar gouden race. “Geen enkele keer!”, aldus een grijnzende Borckink. Haar zege was een zeldzame piek van een schaatster, die in permanente onmin leefde met de complete schaatswereld, inclusief Ria Visser en bondscoach Gerard Maarse. Die koude oorlog had blijkbaar het beste in haar losgemaakt, zegt Borckink nu tegen Brouwer. Brouwer schrijft zelfs dat de onverwachte sterstatus van Borckink door de toen achttienjarige Visser zo slecht werd verwerkt dat ze troost zocht in de armen van Mart Smeets. Het werd een affaire, die vier jaar geleden opeens weer in het nieuws belandde toen Visser hierover sprak met Paul de Leeuw. Borckink vertelt Brouwer ook uitgebreid over dit slippertje, waarbij Visser overigens niet het recht op weerwoord is gegund. Het is daarom belangrijk om de volgende zelfanalyse van Borckink in acht te houden, zoals ze tegen Brouwer zei: ‘Sijtje van der Lende [haar kamergenoot in Lake Placid, jRRT] kon een kreng zijn, ik een secreet.’ Hoe dan ook: nog op dezelfde dag van de dubbelklapper waren Smeets en Visser al samen gesignaleerd. Deze roddel ging als een Olympisch vuurtje rond en werd zelfs een kleine rel. De affaire zou daarom volgens Brouwer meer zijn dan alleen een vuige roddel: ‘Seks hebben met een veel oudere journalist is een privézaak. Maar in dit geval was het effect zo groot dat het vervolg van het toernooi werd overschaduwd.’ Visser ging in ieder geval onderuit op de 3.000 meter, waardoor het bij deze ene zilveren medaille bleef. Borckink stopte niet veel later met wedstrijdschaatsen, omdat de verhoudingen er niet beter op werden.
Wat er allemaal waar van is, weet ik niet, want, nogmaals, Visser komt in dit verhaal niet aan het woord voor haar visie. Helaas, want het recht op weerwoord is een journalistieke erecode.
Oud-Olympisch kampioene bezoekt bewoners van De Molenberg
Groenlo - Maandag 22 februari was de leuk versierde zaal 't Kormelink goed gevuld met belangstellenden die genoten van het optreden van oud Olympisch schaatskampioene Annie Borckink.
Het was precies 30 jaar geleden dat Annie Borckinck in De Molenberg gehuldigd werd na het behalen van de gouden Olympische medaille op het koningsnummer 1500 meter langebaan.
Dat Annie hier in De Molenberg gehuldigd werd, was niet zomaar toeval. Tot aan de spelen in 1980 was Annie werkzaam als verzorgende in De Molenberg.
Volgens oud-collega Cyntha Lensink reed ze dagelijks op haar fiets van Hupsel naar Groenlo om daar haar nat bezwete kloffie aan de draad te hangen en om te ruilen voor een schoon wit uniform.
"In Dronten run ik een goed lopende sportzaak, maar mijn hart ligt nog steeds in de Achterhoek" vertelt Annie in het achterhoekse dialect met een vleugje dronts.
Ademloos luisteren de bewoners van De Molenberg naar het verhaal van Annie Borckink. Op een humoristische manier vertelt ze hoe het was om te schaatsen in die gebreide pakken van toen. "Als je pech had en het begon te regenen, dan hing het kruis aan het eind van de rit op je knieën", vertelt ze tot algemene hilariteit van de aanwezigen.
Het absolute hoogtepunt van haar carrière waren de Olympische spelen van 1980.
Niemand ging ervan uit dat Annie een medaille zou gaan winnen. Iedereen gokte op haar collega Ria Visser.
